Powrót do banalności – recenzja Timeshift

Zaczyna się banalnie. W tajnym laboratorium stworzono dwa kombinezony do podróży w czasie. Jeden z nich kradnie naukowiec pracujący przy projekcie – doktor Krone. To co widzimy już na początku – wybuch placówki – jest równocześnie zakończeniem, do którego nie możemy dopuścić. Na szczęście w ostatniej chwili przywdziewamy drugi kombinezon i skaczemy. W czasie.

Mechaniczne niewiadomoco

Przy okazji grania w Timeshift znów zacząłem zastanawiać się czy strajk scenarzystów gier nie trwa przypadkiem od kilku lat, co zresztą producenci zdają się olewać i to ciepłym moczem. Obawiam się że tak właśnie jest, bo gra, choć miała ogromny potencjał by zamieszać nam w głowach sprawia wrażenie chaotycznej, a przez dłuższy czas w zasadzie nie wiemy o co chodzi. Wiadomo tylko, że trzeba zlikwidować Krone’a, który w przeszłości wytworzył alternatywną rzeczywistość i wprowadził totalitarne rządy. Potencjał fabuły zupełnie niewykorzystany, a całość sprowadzona do zabij Złego Doktora Zło.

Przyczasonudzacz

Bez specjalnego zapału biegniemy wiec przed siebie, po cholernie liniowych mapach i walimy do napotkanych wrogów. Szczęśliwie przeciwnicy głupi nie są, strzelają całkiem nieźle, organizują się w grupy i próbują zaskoczyć od flanki. Kombinezon bohatera nie jest zaś tak odporny i potężny jak kuzyn z Crysisa.

Czasem bawimy się czasem

Istnieje za to wielce przydatna możliwość manipulowania czasem, z czego korzystać trzeba niemal na każdym kroku. Opcji mamy trzy: spowolnienie – przy czym wszyscy wokół poruszają się naprawdę wooooolnoooo, zatrzymanie – wiadomo, oraz cofnięcie. Tego ostatniego nie można niestety użyć po śmierci, a szkoda. Kombinezon jest sam w sobie dość inteligentny i często słyszymy kobiecy głos podpowiadający, że oto za rogiem czai się zagrożenie (i radzę wierzyć że się czai) a skalna podłoga zawali się pod naszym ciężarem. Byłoby chyba ciekawiej gdyby w przypadku zgonu czas po prostu się cofał – a tak mamy quick load.

Jak już wspomniałem – wrogowie są całkiem upierdliwi. Ich siła ognia jest spora, poziom życia (a raczej osłony kombinezonu, która regeneruje się po chwili odpoczynku) spada dość szybko i bez używania specjalnej zdolności wiele nie zdziałamy.

Efekty użycia kombinezonu są całkiem niezłe. W przypadku zwolnienia obraz ładnie się rozmywa, a kule wyraźnie grzęzną w powietrzu. Kiedy biegamy między wrogami, ci starają się obracać w naszą stronę, a po przywróceniu normalnego biegu czasu krzyczą że nigdy nie widzieli kogoś tak szybkiego. Jeśli oczywiście przeżyją. Jeszcze ciekawiej jest w przypadku zatrzymania – wbiegamy np. do pomieszczenia, robimy stop, częstujemy wszystkich strzałem z shotguna i po zwolnieniu pauzy podziwiamy jak wszyscy jednocześnie zostają odrzuceni w tył. Fizyka jest całkiem niezła, wrogowie ładnie latają odrzuceni siłą strzału, tudzież spadają z wysokości.

Można też stanąć wrogom za plecami i usłyszeć komentarz, że zniknęliśmy. Nic nie stoi też na przeszkodzie by wytrącić wojakom z ręki broń. Manipulowanie czasem wykorzystuje się również w przypadku przeszkód terenowych. Po zatrzymaniu zegarów, można chodzić po wodzie, to samo z górskimi przesmykami, które się nie zwalają. Jeśli na naszej drodze zniszczone zostanie przejście wystarczy użyć czasocofania, a ono na naszych oczach się odbuduje. Niestety owe przeszkody są banalne, jest ich mało i generalnie żal, że twórcy nie poszli bardziej w stronę kombinowania niż ciągłego strzelania.

Samo zabijanie żołnierzy brzmi fajnie i takie jest, ale przez pierwsze dwie misje. Później zwyczajnie włączamy spowolnienie, biegniemy i walimy do kogo się da, nie jarając się już cudownymi możliwościami stroju. W końcu ileż można? A misji jest przecież ponad 20…

Powrót do przeszłości

Najczęściej po prostu strzelamy

Nie ma wątpliwości, że Timeshift jest grą jednego „ficzersa”. Poza manipulacją czasem, która w dodatku nie została w pełni wykorzystana, nie ma tu niczego ciekawego. Design map, świata jest zupełnie nijaki – znam kilka teoretycznie gorszych gier, które prezentowały się pod tym względem lepiej, a o większych produkcjach zwyczajnie wstyd wspominać. Zupełnie nie ta klasa. Indolencja projektantów przekłada się na ocenę grafiki.

Oprócz braku oryginalności miałem też dziwne wrażenie, że świat jest plastikowy. Być może elementy otoczenia zbyt mocno się świecą, a może takie były zamierzenia twórców – nie zmienia to faktu że otoczenie wygląda jakoś tak… neverhoodowo (i nie jest to zaleta). Zupełnie zawodzi również oprawa audio. Szczerze powiedziawszy, choć przed chwilą Timeshifta wyłączyłem, już nie pamiętam czy w tle leciała jakaś muzyka. Momentami prosi się o mocniejszy kawałek, bo strzelania jest sporo (przy okazji bronie zbyt wymyślne nie są, no i razi brak odrzutu – strzelając z karabinu możemy wywalić cały magazynek w jeden punkt).

Timeshit?

Z takim skutkiem

Słyszałem głosy, że Timeshift to jedna z najbardziej niedocenionych gier, że warto w nią zagrać, itp. itd. Owszem, krople deszczu zatrzymane w czasie wyglądają ładnie, sama zabawa z jego cofaniem też jest niezła, ale ci którzy wygłaszają tezy o wspaniałości tej produkcji grali pewnie w demo i nie próbowali ukończyć całości. Stawiam ulubione gacie, że większość pochlebnych opinii została wydana po kilkudziesięciu minutach i nikt nie wytrzyma do końca, a nawet do połowy… Ta produkcja jest zwyczajnie nudna i poza pomysłem na czasokontrolę nie oferuje niczego ciekawego, a wręcz przeciwnie. Szybko nuży, jest liniowa a przez większość czasu biegamy w zasadzie bez określonego celu.

Jeśli zastanawiacie się nad kupnem tej pozycji proponuję zagrać w demo. Tak z 10 razy. W końcu po zakupie nie będzie możliwości cofnięcia się i odzyskania pieniędzy. Nie dajcie się nabrać – to nie jest gra, którą mieć musicie, ani nawet taka którą wypadałoby mieć. Co najwyżej można.

Zaczęło się od Max Payne’a. Bullet time obok świetnej fabuły i mrocznego klimatu był jednym z elementów, dzięki któremu ta produkcja odniosła wielki sukces. Obecnie wprowadzony przez Maxa „ficzers” wykorzystywany jest w wielu tytułach, ale Timeshift poszedł nieco dalej. Zwolnienie jest tylko jedną z trzech możliwości, zresztą najmniej widowiskową – bohater gry może bowiem czas zatrzymać całkowicie albo go…. cofnąć.

Plusy

Minusy