Serwujemy Virtua Tennis 3

Niestety mecze rankingowe z partnerem mają jeden poważny mankament. Często kiedy chcemy zaprosić znajomego do gry, jego miejsce zajmowane jest przez innego gracza, który szybciej połączył się z naszym lobby. Gdyby były to przypadki odosobnione, mógłbym na to przymknąć oko, lecz kiedy po raz dziesiąty ktoś wskakuje na miejsce twojego sparing-kumpla, zaczyna to po prostu drażnić. Ogólnie jednak multiplayer online rządzi – oczywiście można grać na jednej konsoli, lecz wówczas jeden z graczy jest zmuszony obserwować grę z drugiego końca kortu, co jest trudniejsze niż granie na dole ekranu. Dlatego jeśli chodzi o tryb dla kilku graczy, zdecydowanie polecam grę na Xbox Live.

(…) zawodnicy są dobrze animowani, ich odzież realistycznie się gnie i powiewa

Od strony audio-wizualnej jest różnie. Osoby odpowiedzialne za ścieżkę dźwiękową gry powinny dostać wilczy bilet; nuty dobywające się z głośników momentami trącą jakimiś starymi kawałkami z gier na automaty. Mój pierwszy kontakt z przygrywającą w tle muzyką był dosyć szokujący – z czasem na „muzyczkę” (bo muzyką ciężko to nazwać) na szczęście przymyka się oko. Do reszty efektów dźwiękowych nie mogę się przyczepić, bo są po prostu w porządku.

As serwisowy

Graficznie VT3 jest bardzo miła dla oka. Ludzie z Sumo Digital stanęli na wysokości zadania i dostarczyli nam tak zwaną konwersję „arcade perfect”. Animacja jest płynniutka (60 klatek na sekundę), zawodnicy są dobrze animowani, ich odzież realistycznie się gnie i powiewa.

Pot, krew i łzy

Zawodnicy są nieźle odwzorowani

Do samego wykonania zawodników też raczej nie ma co się przyczepić – powiedzmy, że przypominają swoje odpowiedniki ze świata rzeczywistego. Korty, na których będziemy walczyć o zwycięstwo również wykonano z pietyzmem – trawa wyciera się, gdy długo po niej biegamy, a na podłożu zostają ślady po odbijanych piłkach. Przyczepiłbym się do wykonania trybun – czasami zamiast obiektów 3d, kibice zamieniają się w brzydkie, płaskie bitmapy. Na szczęście tego typu widok to rzadkość – głównie, kiedy kamera się zagubi podczas jakiejś bardziej skomplikowanej akcji. Krótko mówiąc, na Virtua Tennis 3 patrzy się bez przykrości.

Jestem bardzo mile zaskoczony Virtua Tennis 3. Dobrze wiedzieć, że Sega posiada jeszcze wewnętrzne teamy developerskie, które są w stanie dostarczyć dopieszczony i co najważniejsze – grywany produkt. W życiu bym nie pomyślał, że odbijanie tej żółtej piłeczki może być tak wciągające. To, co najcenniejsze w tym tytule, to jego kompletność – jest dopieszczony pod kątem gry dla samotników i posiada świetny tryb multiplayer.

Gem, set, match

Gra zapisuje w statystykach ile spotkań wygraliśmy, ile przegraliśmy, ile punktów zdobyliśmy danym uderzeniem, ile pojedynków stoczyliśmy na trawiastym czy ceglanym podłożu, że o takich ciekawostkach jak ile razy machnęliśmy rakietą nie wspomnę – fani statystyk i innych drabinek na pewno będą zadowoleni. Polecam Virtua Tennis 3 każdemu – nawet osobom, którym ta dyscyplina sportu jest totalnie obojętna. Dajcie jej szansę, a przepadniecie na korcie na całe tygodnie. Biały sport powraca we w pełni next-genowej krasie.

Nigdy nie byłem szczególnym fanem tenisa. Ot, kilka razy widziałem w telewizji mecz, znam nazwiska kilku dobrych tenisistów, wiem co to forehand, backhand i to w zasadzie wszystko. O ile zawsze byłem w stanie zrozumieć fascynację ludzi tym sportem, to nigdy nie potrafiłem wyobrazić sobie co takiego fajnego może być w bieganiu po wirtualnym korcie tenisowym i machaniu rakietą. I to był mój błąd. Już teraz mogę zagwarantować Wam, że odbijanie piłeczki jeszcze nigdy nie było tak przyjemne i wciągające – przynajmniej na konsoli.

Plusy

-Rozbudowany tryb kariery-Przystępna dla każdego-Tryb online

Minusy

-Tragiczna muzyka-Zbyt łatwy tryb kariery